Sapa

Als ik dacht aan Vietnam, dacht ik aan rijstvelden. Dacht ik aan rijstvelden, dan dacht ik aan het mooie Sapa. En dat is precies waar ik nu ben! En mooi dat het hier is!! 

We zijn met een super chille bus van Hanoi naar Sapa gegaan. Onderweg viel vooral op hoe anders het hier is in vergelijking met Laos. We zijn niet over bergen gereden, maar er doorheen door gigantische tunnels. In Laos stonden overal langs de weg houten huisjes en sporadisch ergens een huisje van steen. Maar hier langs de weg staan alleen maar bakstenen huizen. Deze hebben wel echt een gekke rechthoekige vorm. Ze zijn denk ik ongeveer 3-4 meter breed en heel erg diep en hoog. Een beetje zoals een blik voor peperkoek! 

Aangekomen in Sapa verzamelden zich een stuk of twintig meisjes rondom de bus, allemaal in typische klederdracht voor hier. Ze deden allemaal heel leuk, lief en aardig tegen je en wilden dat je spullen van ze kocht. Twee bleven ons achtervolgen. Ze vonden het een grote grap! We zeiden steeds dat we niks van ze wilden kopen. Hun antwoord daarop was: "then we will follow you forever!" Ze hebben ons gevolgd tot het restaurant waar we gingen lunchen. We dachten toen van ze af te zijn, maar toen we opstonden, waren ze er weer. Ze hebben ons helemaal achterna gelopen totdat we de stad uit waren! Ik denk dat ze misschien nog wel jonger waren dan wij, maar ze hadden allebei een baby op hun rug... 

Het hostel dat we hadden geboekt lag buiten Sapa. Op de omschrijving stond dat je er vanuit Sapa heen kon hiken. Dus dat hebben we gedaan. Het hotel kon ik vinden op Google maps, dus was makkelijk te vinden. Dachten we. De weg was alleen maar berg af, na een paar uur lopen wordt dat heel erg zwaar. Op een begeven moment werden we achtervolgd door 6 vrouwen, die ook allemaal spullen bij zich hadden om te verkopen. Ze zijn heel leuk en gezellig meegelopen, tot we in een dorpje waren en wat gingen drinken, toen kwamen ze met al hun troep om te verkopen. 
Op zich best een goede tactiek, heel aardig en lief meelopen, dan voelen mensen zich verplicht om iets te kopen! Maar nee, wij wilden niks! 

Toen we waren aangekomen op de plek waarvan wij dachten dat het hostel daar was, bleek het echt nog bijna een uur lopen te zijn... Was dat even balen, want we waren doodmoe. Maar het laatste stukje lopen was het echt dubbel en dwars waard. De weg was echt prachtig tussen de bergen en door kleine dorpjes. Mensen zijn hier echt gewoon aan het werk. Er zijn ook haast geen toeristen en alles voelt heel authentiek.