Vientiane

Vientiane is de hoofdstad van Laos. Het is niet echt een bijzondere stad. We hebben ook niet echt heel veel gedaan, want er is ook niet echt iets te doen en ik voelde me echt beroerd. 
We zijn daar naar het Patuxai geweest, oftewel een replica van de Arc de triomf. Het was best mooi, ze noemden het daar op een bord "het betonnen monster" maar ik vond dat echt wel meevallen. De straat er naartoe lijkt ook echt op de Champs Elysees, maar dan wel slechte namaak! 
Daarna zijn we naar het COPE Visitor Centre gegaan. Dit is een soort museum, onderdeel van een rehabilitatie centrum voor mensen die gehandicapt zijn doordat ze een lichaamsdeel missen. Dit komt heel erg veel voor. Tijdens de Vietnam oorlog zijn er meer dan 580.000 bommissies geweest in Loas. Van al die missies zijn er onontplofte bommen achter gebleven. 
Meer dan 12.000 zijn slachtoffer geworden van een onontplofte bom. Dit zijn vooral kinderen. Je zag daar ook allerlei filmpjes over kinderen die een hand of oog misten doordat ze speelden met een bom, waarvan ze geen idee hadden wat het was. Er was een filmpje dat me vooral heel erg schokte. Dit ging over een gezin waarvan het zoontje samen met wat vriendjes op zoek ging naar metaal om dit te kunnen verkopen om hun ouders te helpen. De ouders hadden geen idee dat hun 9 jarig zoontje daarmee bezig was. De jongens vonden inderdaad metaal, maar hadden geen idee dat dit een bom was. Toen ze het wilde verplaatsten ontplofte het en het jongetje raakte gewond in z'n buik. De ouders hebben toen iemand met een truck gevraagd om ze naar een ziekenhuis te brengen. Maar in dat ziekenhuis hadden ze geen zuurstof en geen bloed, dus konden ze hem niet helpen. Ook in het volgende ziekenhuis hadden ze geen bloed of zuurstof. De enige andere optie was naar Tha Khaek, maar dat was veel ze ver weg. Ze hebben hun kind dus weer mee terug naar huis genomen om daar te sterven. De moeder was op de video in tranen omdat ze had zoontje niet had kunnen redden. Echt shocking dat ze nergens hulp konden vinden! Maar dat is ergens ook wel begrijpelijk als je zag hoe ver de dorpjes in de bergen van steden af lagen.